De Witkopeend (Oxyura leucocephala) is afhankelijk van een verscheidenheid aan wetlands, vooral grotere waterlichamen met opkomende vegetatie en ondiepe watergebieden voor voedselzoektocht. Eerdere achteruitgangen van de soort worden toegeschreven aan habitatverlies en -degradatie, evenals overbejaging. Daarom moeten beheersdoelen zich richten op deze problemen.
Bovendien werd hybridisatie met de niet-inheemse Rosse Stekelstaart in de late jaren 1990 geïdentificeerd als de grootste bedreiging voor de soort in Spanje. Er zijn aanzienlijke middelen ingezet om dit probleem aan te pakken. De uitroeiing van de Rosse Stekelstaart en het passende beheer van andere Oxyura-soorten binnen Europa bevinden zich in de laatste fasen. Het voltooien van deze uitroeiing blijft een hoge prioriteit, en de beheersdoelen in deze herziene ISSAP weerspiegelen de noodzaak om de werkprogramma’s te blijven afstemmen binnen het kader van de Conventie van Bern.
Door de urgentie van de hybridisatiebedreiging lag de focus tijdens de vorige CMS/AEWA ISSAP op de bescherming van de Middellandse Zeepopulatie. Het blijft echter noodzakelijk waakzaam te zijn met betrekking tot de aanwezigheid van de niet-inheemse Rosse Stekelstaart in andere delen van het verspreidingsgebied van de soort.
